کد مطلب:149867 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:274
نشر حسین بن علی فضائل اهل بیت را
یكی از مشكلاتی كه معاویه در وصول به مقصود و مستقر كردن سلطنت در خاندان خود به آن تصادف می كرد، مقام روحی و فضائل فطری علی بن ابی طالب (ع) بود كه علما و فقهای صحابه از زبان پیغمبر اكرم تصریحات در بیان آن فضائل شنیده و در میان صحابه منتشر و متواترا به تابعین رسیده بود. [1] معاویه اهتمام داشت هرقدر ممكن شود از آن فضائل پوشیده گردد، چنان كه به وسیله ی سمرة بن جندب - به طوری كه سابقا ذكر رفت - آیه ی قرآنی را در ذم علی (ع) می خواست تفسیر كند. كم مانده بود كه شبهه در دلها ایجاد كند. حسین بن علی (ع) در حفظ و انتشار آن فضائل اقدام مؤثری كرد. شیخ طبرسی [2] در كتاب الاحتجاج (ص 154، ط تبریز، 1286 ه) می گوید:«فلما كان قبل موت معاویة بسنتین حج الحسین (ع) و عبدالله بن جعفر و عبدالله بن عباس معه و قد جمع الحسین بن علی (ع)
بنی هاشم رجالهم و نسائهم و موالیهم و شیعتهم من حج منهم و من لم یحج و من الانصار ممن یعرفونه و اهل بیته ثم لم یدع احدا من اصحاب رسول الله (ص) و من ابنائهم و التابعین و من الانصار المعروفین بالصلاح والنسك الا جمعهم فاجتمع الیهم بمنی اكثر من الف رجل و الحسین (ع) فی سرادقه عامتهم التابعین و ابناء الصحابة فقام الحسین (ع) فیهم خطیبا فحمد الله و اثنی علیه ثم قال اما بعد فان هذا الطاغیة قد صنع بنا و بشیعتنا ما قد علمتم و رأیتهم و شهدتم و بلغكم و انی ارید ان اسألكم عن اشیاء فان صدقت فصدقونی و ان كذبت فكذبونی اسمعوا مقالتی و اكتموا قولی ثم ارجعوا الی امصاركم و قبائلكم من امنتم و وثقتم به فادعوهم الی ما تعلمون فانی اخاف ان یندرس هذا الحق و یذهب و الله متم نوره و لو كره الكافرون فما ترك الحسین (ع) شیئا انزله الله فیهم من القرآن الا قاله و فسره و لا شیئا قال الرسول (ص) فی ابیه و امه و اهل بیته الا رواه فكل ذلك یقول الصحابة اللهم نعم قد سمعناه و شهدناه و یقول التابعون اللهم قد حدثناه من نصدقه و نأتمنه حتی لم یترك شیئا الا قال ثم قال انشدكم بالله الا رجعتم و حدثتم به من تثقون به ثم نزل و تفرق الناس علی ذلك.» [3] و به این واسطه، عملیات و دسائس معاویه عقیم ماند.
بنی هاشم رجالهم و نسائهم و موالیهم و شیعتهم من حج منهم و من لم یحج و من الانصار ممن یعرفونه و اهل بیته ثم لم یدع احدا من اصحاب رسول الله (ص) و من ابنائهم و التابعین و من الانصار المعروفین بالصلاح والنسك الا جمعهم فاجتمع الیهم بمنی اكثر من الف رجل و الحسین (ع) فی سرادقه عامتهم التابعین و ابناء الصحابة فقام الحسین (ع) فیهم خطیبا فحمد الله و اثنی علیه ثم قال اما بعد فان هذا الطاغیة قد صنع بنا و بشیعتنا ما قد علمتم و رأیتهم و شهدتم و بلغكم و انی ارید ان اسألكم عن اشیاء فان صدقت فصدقونی و ان كذبت فكذبونی اسمعوا مقالتی و اكتموا قولی ثم ارجعوا الی امصاركم و قبائلكم من امنتم و وثقتم به فادعوهم الی ما تعلمون فانی اخاف ان یندرس هذا الحق و یذهب و الله متم نوره و لو كره الكافرون فما ترك الحسین (ع) شیئا انزله الله فیهم من القرآن الا قاله و فسره و لا شیئا قال الرسول (ص) فی ابیه و امه و اهل بیته الا رواه فكل ذلك یقول الصحابة اللهم نعم قد سمعناه و شهدناه و یقول التابعون اللهم قد حدثناه من نصدقه و نأتمنه حتی لم یترك شیئا الا قال ثم قال انشدكم بالله الا رجعتم و حدثتم به من تثقون به ثم نزل و تفرق الناس علی ذلك.» [3] و به این واسطه، عملیات و دسائس معاویه عقیم ماند.
[1] علامه آقا شيخ جواد بلاغي - رحمه الله - كه از مفاخر علماء شيعه بود، در تفسير خود (ص 113، ط سوريا) مي ويسد: «اخرج احمد في مسنده عن ابن عباس و في الدر المنثور (في التفسير بالمأثور للسيوطي) اخرج ابونعيم في الحلية عن ابن عباس قال قال رسول الله (ص) ما انزلت آية فيها يا ايها الذين آمنوا الا و علي (ع) رأسها و اميرها... و في الصواعق اخرجه الطبراني و ابن ابي حاتم عن ابن عباس و اللفظ الا و علي (ع) اميرها و شريفها.» (مؤلف). حاصل ترجمه ي حديث مزبور اين است: «رسول خدا فرمود: هر آيه اي از آيات قرآن مقدس كه محتوي جمله ي يا ايها الذين آمنوا باشد. علي (ع) در رأس آن واقع شده، و امير شريف همان آيه ي شريف خواهد بود.» (چرندابي).
[2] علامه شيخ آقابزرگ تهراني، نزيل نجف، در تأليف نفيس خود، الذريعه الي تصانيف الشيعة (ص 281، ج 1، ط 1، نجف) مي نويسد: «كتاب الاحتجاج از كتب معتبره و محل اعتماد بزرگان علماء بوده، و مؤلف آن، شيخ جليل، ابومنصور احمد بن علي بن ابي طالب طبرسي، از مردم قرن پنجم هجري و اوائل سده ي ششم را نيز درك كرده و از مشايخ ابن شهر آشوب، صاحب المناقب، كه به سال 588 هجري در حدود صد سالگي درگذشته، به شمار مي رود. و كتاب مذكور، بر احتجاجات پيغمبر اسلام و ائمه اطهار و بعضي از صحابه و ذريه و علماء اخيار محتوي مي باشد، و در ايران و نجف به چاپ رسيده است.».
[3] حاصل ترجمه اين است: «حضرت حسين دو سال پيش از فوت معاويه با همراهي عبدالله بن جعفر و عبدالله بن عباس با عده اي به حج رفته و در مني، زياده از هزار مرد، جز از زن، از بني هاشم و شيعيان و اصحاب و انصار و تابعان، بر اطراف وي گرد آمدند و آن حضرت خطبه اي در آن جا ايراد فرمودند. پس از حمد و ثناي الهي اظهار داشتند كه اقدامات ناپسند اين طاغي را (يعني معاويه) كه تاكنون درباره ي ماها و شيعيان ما به جا آورده است، البته همه ديده ايد و يا شنيده ايد، و من مي خواهم كه درباره ي پاره اي چيزها از شما پرسشي كنم؛ اگر چنانچه راست گفتم، مرا تصديق نماييد وگرنه تكذيبم كنيد؛ گفتار مرا شنفته و پوشيده بداريد و سپس به سوي بلاد و قبايل خود برگشته، بر كساني كه بر آنها وثوق و باور داريد، برسانيد، كه مي ترسم حق مندرس شده و از بين بورد؛ خدا هم نور خود را تمام خواهد كرد. پس حسين بن علي (ع) در تفسير آياتي كه درباره ي آنان نازل گرديده، و يا در بيان رواياتي كه از پيغمبر اسلام در خصوص اهل بيت و پدر و مادر آن حضرت در رسيده، ابدا فروگذاري را نكردند. ياران و تابعان نيز فرمايشات او را از ته دل تصديق و گواهي دادند؛ تا در پايان بيان فرمودند: هنگامي كه به زاد بوم خويش برگشتيد، بيانات مرا به مردم امين و موثق برسانيد و هرگز سست عنصري را روا نداريد.» (به كتاب منتهي الامال، ص 157، ج 1، ط تبريز، تأليف محدث قمي نيز بازگشت نمايند.).